Исак Њутн, таткото на модерната физика, последниот алхемичар

Исак Њутн е основоположникот на современата класична физика,но ретко кој знае дека тој во научните кругови е познат како последниот алхемичар.Научната работа на Њутн можеби била од помала лична важност за него, бидејќи тој ставил акцент на повторното откривање на древнитемудрости. Алхемиските експерименти што ги изведувал немале никаква врска со магија. Њутновата алхемија сега на историчарите им изгледа како „добра наука“ (иако тој себеси би се нарекол и филозоф на природата и алхемичар). Во рок од педесет години од неговата смрт, алхемијата едноставно ќе еволуира во модерна хемија.

Во раниот модерен период од животот на Њутн, образованите луѓе прифатија светоглед поинаков од оној во подоцнежните векови. Сè уште се формулираа разлики меѓу науката, суеверието и псевдонауката, а побожнота христијанска библиска перспектива е длабоко проникната во западната култура.

Исак Њутн е суштински симбол на човечкиот интелект и неговата способност да ги декодира тајните на природата. Основните придонеси на Њутн во науката вклучуваат квантификација на гравитациската привлечност, откритието дека белата светлина всушност е мешавина од непроменливи спектрални бои и формулацијата на повеќе закони на физиката. Сепак, постои уште една, помистериозна страна на Њутн која е несовршено позната, област на активност која опфаќа триесет години од неговиот живот, иако тој во голема мера ја чувал скриена од своите современици и колеги. Њутн напишал и препишал околу милион зборови на тема алхемија. Алхемиските ракописи на Њутн вклучуваат богат и разновиден сет на типови документи, вклучувајќи лабораториски тетратки, индекси на алхемиски супстанции и Њутнови транскрипции од други извори.Сите негови необјавени дела за езотерични и теолошки прашања се обележани со внимателно учење, точен метод и екстремна трезвеност на изјавите.

Њутн Алхемичарот ги отклучува тајните на Њутновата алхемиска потрага, обезбедувајќи радикално ново разбирање на невообичаениот гениј кој ја истражувал природата на нејзините најдлабоки нивоа во потрага по емпириско знаење.

Во 1936 година, научниотсвет добивагруб шок. Во таа година, аукциска куќа Сотби објави каталог во кој опишува триста дваесет и девет делови од ракописите на Њутн, главно со негов сопствен ракопис, од кои повеќе од една третина биле исполнети со содржина која е неспорно алхемиска. Овие ракописи, кои беа означени„ да не се печатат“ по смртта на Њутн во 1727 година, покренаа многу интересни прашања во 1936 година, како и денес.

Дали основачот на класичната физика бил алхемичар? И ако е така, што значи ова? Дали тој ги следел своите алхемиски интереси од научни причини или едноставно затоа што бил зафатен од стариот сон за претворање на основните метали во злато? Дали Њутн открил тајно теолошко значење во алхемиските текстови, кои често ја опишуваат трансмутациската тајна како посебен дар што Бог им го открил на неговите избрани синови? Или можеби Њутн бил привлечен од графичките и мистериозни слики на алхемијата, со нејзините илустрации на хермафродити, парови кои се дружат во колби, отровни змејови, зелени лавови и жаби што умираат? Ниту едно од овие прашања не е олеснето со фактот што лабораториските тетратки на Њутн, дури и онаа што го содржи првиот целосен опис на неговото брилијантно откритие дека белата светлина е навистина мешавина од непроменливи спектрални бои, се полни со рецепти јасно елаборирани од самите алхемиски извори.

Голем дел од она што е познато за окултните студии на Исак Њутн во голема мера може да се припише на неговото проучување на алхемијата. Од младоста, Њутн бил длабоко заинтересиран за сите форми на природни науки и наука за материјалите, интерес што на крајот ќе доведе до некои од неговите попознати придонеси во науката. Неговите најрани средби со одредени алхемиски теории и практики биле за време на неговото детство, кога дванаесетгодишниот Исак Њутн се качувал на таванот на продавница за аптекар.Дури неколку децении по смртта на Њутн беа спроведени експерименти на стехиометриска база под пионерските дела на Антоан Лавоазје, а аналитичката хемија, со нејзината поврзана номенклатура, стана налик на модерната хемија каква што ја знаеме денес. Меѓутоа, современикот и колега на Њутн, Роберт Бојл, веќе ги открил основните концепти на модерната хемија и почнал да воспоставува современи норми на експериментална практика и комуникација во хемијата, информации кои Њутн не ги користел.

Голем дел од пишувањето на Њутн за алхемијата можеби е изгубено во пожар во неговата лабораторија, така што вистинскиот обем на неговата работа во оваа област можеби бил поголем отколку што е познато во моментов.

Списите на Њутн сугерираат дека една од главните цели на неговата алхемија можеби била откривањето на филозофскиот камен (материјал за кој се верува дека ги претвора основните метали во злато), а можеби и во помала мера, откривањето на многу посакуваниот еликсир на животот. Њутн, наводно, верувал дека дрвото на Дијана, алхемиска демонстрација што произведува дендритски „раст“ на сребро од растворот, е доказ дека металите „поседуваат некаков живот“.

Некои практики на алхемија беа забранети во Англија за време на животот на Њутн, делумно поради бескрупулозните практичари кои честопати им ветуваа на богатите добродетели нереални резултати во обидот да ги измамат. Англиската круна, исто така, плашејќи се од потенцијална девалвација на златото поради создавање на лажно злато, ги направи казните за алхемијата многу строги. Во некои случаи, казната за неодобрена алхемија би вклучувала јавно бесење на сторителот на позлатено скеле додека бил украсен со лажно злато и други предмети.

Поради заканата од казна и потенцијалната проверка од која се плашеле неговите колеги во научната заедница, Њутн можеби намерно ја оставил својата работа на алхемиски теми необјавена. Тој бил добро познат како многу чувствителен на критики, како што се бројните случаи кога беше критикуван од Роберт Хук.Перфекционист по природа, исто така, се воздржувал од објавување материјал ако тој сметал дека е нецелосен и недокажан.

Поголемиот дел од ракописното наследство на научникот по неговата смрт му било предадено на неговата внука. До средината на 19 век, малкумина имале пристап до колекцијата на Њутн, а денес, дел од ракописите (главно од физичка и математичка природа) се подарени на Универзитетот во Кембриџ.

Од материјалот продаден за време на аукцијата на Сотби во 1936 година, неколку документи укажуваат на интересот на Њутн за набавка или развој на филозофскиот камен.Какошто го опишале алхемиските автори, тојбил материјал кој можел да ги трансформира основните метали во злато и сребро.Во исто време, многу автори верувале дека филозофскиот камен може да излечи човечки болести и да го продолжи животот до максималната граница што Бог ќе ја дозволи. Некои од изворите на Њутн дури тврдат дека филозофскиот камен ќе им овозможи на неговите сопственици да контактираат со ангелите и да комуницираат телепатски еден со друг. Дали Њутн веруваше во сето ова? Доволно е да се каже дека никаде во неговите обемни белешки тој не ги оспорува овие тврдења, дури и додека ги прераскажува.

Најзабележителни се документите коисамите тие се збирка на извадоци од друго дело од Николас Фламел, и други рани европски алхемиски ракописи. Николас Фламел бил забележителна, иако мистериозна фигура, често поврзана со откривањето на филозофскиот камен, хиероглифските фигури, раните форми на тарот и окултизмот.Различните преживеани алхемиски тетратки на Њутн јасно покажуваат дека тој не правел разлика помеѓу алхемијата и она што ние денес го сметаме за наука. Оптичките експерименти биле напишани на истите страници како и рецептите од таинствени извори. Тој не секогаш ги запишувал своите хемиски експерименти на најтранспарентен начин. Алхемичарите се познати и озлогласени по тоа што ги прекриваа своите дела во непробоен жаргон и шифри; самиот Њутн измислил нови симболи и системи.Вознемирен од искреноста на Бојл, му предложил на „Скептичниот химист“ во иднина да се врати на сосотојбата„high silence “ за да избегне откривање на тајните што „вистинскиот херметички филозоф“ мора да ги сокрие за да не предизвикаат „огромна штета на светот“.

Во еден ракопис од 1704 година, Њутн ги опишува неговите обиди да извлече научни информации од Библијата и проценува дека светот ќе заврши не порано од 2060 година. Опширно го проучувал и пишувал за Соломоновиот храм, посветувајќи цело поглавје од Хронологијата на изменетите антички кралства на неговите набљудувања на храмот. Тој верувал дека храмот го дизајнирал кралот Соломон со привилегирани очи и божествено водство. За Њутн, геометријата на храмот претставувала повеќе од математичка шема, итаа исто така обезбедила временска рамка на хебрејската историја.

Њутн сметал дека исто како што пишувањата на античките филозофи, научници и библиски личности содржат непозната света мудрост, истото важи и за нивната архитектура. Тој верувал дека овие луѓе го сокриле своето знаење во сложен код на симболички и математички јазик кој, кога ќе се дешифрира, ќе открие непознато знаење за тоа како функционира природата.

Исак Њутн често бил поврзуван со разни тајни друштва и братски редови низ историјата. Поради таинствената природа на таквите организации, недостатокот на поддржувачки публикуван материјал и сомнителните мотиви за тврдење за учеството на Њутн во овие групи, тешко е да се утврди неговото вистинско членство во некоја конкретна организација, дури и ако се земе предвид дека наводно постојат голем број на масонски градби кои се посветени во негова чест.

Без оглед на неговиот статус на членство, Њутн бил познат соработник на многу поединци кои и самите често биле етикетирани како членови на различни езотерични групи. Не е јасно дали овие асоцијации биле резултат на тоа што тој бил добро познат и истакнат научник, ран член и актуелен претседател на Кралското друштво (1703–1727), истакната фигура на државата и признат витез , или дали Њутн всушност самиот барал активно членство во овие езотерични организации. Со оглед на природата и законитоста на алхемиските практики за време на неговиот живот, како и неговото поседување различни материјали и ракописи кои се однесуваат на алхемиското истражување, Њутн многу веројатно може да бил член на група истомисленици и колеги. Организираното ниво на оваа група (ако всушност постоело), нивото на нивната тајност, како и длабочината на вклученоста на Њутн во нив, остануваат нејасни.

Розенкројцерите се филозофско езотерично мистично друштво основано од Кристијан Розенкројц во средновековна Германија, чии вистински почетоци се забележани во текот на 17 век во Германија, Англија и Русија. Нивното учење е мешавина од египетски херметизам, гностицизам, езотерично христијанство, алхемија и кабала. Тие биле организирани во тајни братства и влијаеле на појавата и основањето на масонските ложи и теозофските друштва.И покрај тоа што овадвижење предизвикало голема возбуда во европската научна заедница во почетокот на XVII век, до моментот кога Њутн достигнал зрелост, движењето станало помалку сензационализирано. Како и да е, движењето на Розенкројц сепак ќе има големо влијание врз Њутн, особено во однос на неговата алхемиска работа и филозофска мисла.

Розенкројското верување дека е специјално избран за способноста да се комуницира со ангели или духови се повторува во пророчките верувања на Њутн. Дополнително, розекројцерите објавиле дека имаат способност да живеат вечно преку употребата на elixir vitae и способноста да произведат неограничени количини на време и злато од употребата на филозофскиот камен, за кој тврделе дека го имаат во нивна сопственост.Како и Њутн, и тие биле длабоко религиозни, очигледно христијани, антикатолици и многу политизирани, просветлени поединци со способност да стекнат увид во природата, физичкиот универзум и духовното царство.

Тој беше последниот од волшебниците, последниот од Вавилонците и Сумерите, последниот голем ум кој гледаше на видливиот и интелектуалниот свет со исти очи како оние кои почнаа да го градат нашето интелектуално наследство пред помалку од 10.000 години.

*John Maynard Keynes