Мистериите на водата

„Податна, но победува со својата сила. Мека, но победува со својата цврстина. И сите го знаат тоа, но никој не се осмелува сам да се однесува така.“ - напишал кинескиот филозоф Лао Це пред две и пол илјади години.

Водата е единствената супстанца на Земјата чија хемиска формула е навлезена во народниот јазик. Сите знаат за H₂O, дури и ако не разбираат точно што значи тоа. Но, иако звучи едноставно, реалноста е поинаква. Оваа вообичаена, навидум здодевна супстанца го збунува секој што доволно долго размислувал за неа.

Секоја молекула на вода на Земјата и во Вас или кое било друго живо суштество постои со милијарди години. Откако е дојдена на Земјата, од Вселената, таа вода кружи низ карпите, воздухот, животните, растенијата и повторно оди назад. Секоја молекула била на неверојатно патување пред да дојде кај Вас. Во одреден момент, водата во Вас била во диносаурусите, бактериите, океаните, бурите, поларните ледени капи и секаде каде што може да замислиме.

Да се потсетиме на нејзините својства:

Од целокупната Земјина површина, 70% отпаѓа на океаните и морињата заради што на Земјата не постојат големи температурни разлики. Површинските води преку ден ја примаат сончевата топлина, а во текот на ноќта ја пренесуваат во атмосферата и така не се дозволува голема температурна разлика. На Месечината, каде нема вода, заради ниската специфична топлина на голите карпи, температурната разлика помеѓу денот и ноќта е голема и изнесува 270^ОС. Дневната температура достигнува до 120^ОС, а ноќната до -150 ^ОС.

Високата специфична топлина на водата (топлината потребна да се доведе на еден грам супстанца за да и се подигне температурата за 1К (1^оС) е важна особина во одржувањето на релативно константната температура на организмот и покрај големото количеството енергија што се ослободува во текот на клеточните биохемиски реакции.

Водата е диамагнетична: го одбива магнетното, поле но не се магнетизира. Водородните атоми во водата се групирани кон една страна и тоа условува појава на висок диполен момент, поради големата разлика во електронегативноста на водородот и кислородот.

Поради постоење на водородни врски помеѓу молекулите на водата таа има мал парен притисок и висока температура на вриење. Температурата на вриење на водата е исто така висока. Потребно е висока енергија за да се наруши организираната структурата создадена преку интермолекуларните водородни врски и van der waals-овите сили.

Топлината ќе ги наруши интермолекуларните асоцијации, ќе ослободат молекули од вода за да достигнат одреден парен притисок по кој ќе можат да испарат. Високата топлина на испарување е од особена важност за животот на земјата и регулацијата на топлината на организмите. Водата има голем површински напон. На допирната површина помеѓу фазите вода-воздух врските помеѓу водените молекули се зајакнуваат и таа е како еластична мембрана. Поврзаноста на молекулита на површината условува смалување на надворешната површина(кохезија) а малите капки на вода имаат топчеста форма. Кохезијата дозволува нејзин слободен проток, без да разруши и раздели други молекули. Адхезијата и овозможува на водата да се адхезира (слепи) на поларни површини од други молекули, поради постоењето на незината биполарност. Биомолекулите во организмот се опкужени со молекули на вода. Било да е тоа протеин или нуклеинска киселина, интимно е поврзан со вода.

Не постои друга молекула, во која се откриени такви аномалии. 

Да не постоеше барем една од тие аномалии, немаше да постои животот на Земјава.

Водата ги крши сите научни правила. Од 19 век, хемичарите развија цврста рамка за да опишат што се течности и што можат да направат. Тие идеи се речиси бескорисни за објаснување на чудното однесување на водата. Нејзината чудност лежи во основата на она што се случува секогаш кога ќе фрлите коцка мраз во пијалок. Размислете за тоа за момент: пред вас е цврста супстанца, која лебди над својата течна форма. Цврстиот восок не лебди над стопен восок; цврстиот путер не лебди над стопен путер во врело тенџере; карпите не лебдат по лавата од вулканот.

Мразот лебди бидејќи водата се шири кога се замрзнува. Ако сте оставиле шише со вода во замрзнувач преку ноќ, знаете дека оваа експанзија е моќна сила: доволно силна да го скрши стаклото. Оваа аномалија - една од мноштвото чудни и уникатни однесувања на водата - ја обликува нашата планета и животот што постои на неа.

Низ еоните на циклуси на замрзнување и топење, водата навлегла во огромни камења, ги распукала тие карпи и ги распарчила во земја. Мразот лебди во нашите пијалоци, но и низ нашите океани како морски мраз и блескави санти мраз. Во замрзнатите езера и реки, мразот прави повеќе од украсување на површината; ја изолира водата одоздола, одржувајќи ја неколку степени над точката на мрзнење, дури и во најтешките зими.

Водата е најгуста на 4 степени Целзиусови и на таа температура ќе потоне на дното на езерото или реката. Бидејќи водните тела се замрзнуваат од врвот надолу, рибите, растенијата и другите организми речиси секогаш ќе имаат каде да преживеат во сезоните на голем студ и да можат да растат во големина и број. Со текот на геолошкото време, оваа необичност овозможи сложениот живот да преживее и да еволуира и покрај последователните ледени доба на Земјата, периоди кога кревките форми на живот инаку би биле избришани на замрзната земја -доколку водата се однесувала како нормална течност! 

Ова, сепак, е само почеток. Земете една чаша вода и погледнете ја сега. Можеби најчудната работа во врска со оваа безбојна, без мирис течност е тоа што таа воопшто е течност. Ако водата ги почитуваше правилата, немаше да видите ништо во таа чаша и нашата планета воопшто немаше да има океани. Целата вода на Земјата треба да постои само како пареа: дел од густа, каллива атмосфера која се наоѓа над негостопримлива, сува површина. Молекулата на водата е направена од два многу лесни атома - водород и кислород - и, според амбиенталните услови на површината на Земјата, таа треба да биде гас. Сулфуроводородот (H2S), на пример, е гас, иако има двапати поголема молекуларна тежина од водата. Други молекули со слична големина - како што се амонијак (NH3) и хлороводородот (HCl) - исто така се гасови. 

Ако мислевте дека тоа е чудно, што е со ова: топлата вода замрзнува побрзо од студената вода. Тоа е особеност позната како ефектот Мпемба, по танзанискиот средношколец по име Ерасто Мпемба, кој во 1963 година открил дека топла мешавина од сладолед замрзнала побрзо од постудена мешавина во експеримент во училница.

За да разберете зошто водата ги искривува сите правила, размислете како еден инсект може да се движи по површината на езерцето. 

Не паѓа во длабочините поради површинскиот напон на водата, кој е огромен во споредба со оној на другите течности. Ова доаѓа поради интригантната способност на молекулите на водата да се држат една до друга. Во течна форма, атомите на водород на една молекула на вода се привлекуваат кон атомот на кислород на друга молекула. Секоја молекула на вода може да формира до четири од овие водородни врски и, збирно, тие ѝ даваат на водата кохезивност единствена во течностите. Ова објаснува зошто водата е течност на површината на Земјата: водородните врски ги држат молекулите заедно на таков начин што е потребна повеќе енергија од нормалното за да се разделат, на пример, ако сакате да ја зовриете течноста во гас. Тешко е да не се нагласи важноста на водородните врски во водата. Тие им овозможуваат на молекулите на водата да се привлечат една со друга низ најситните крвни садови во вашето тело - честопати работат против силата на гравитацијата - носејќи кислород и хранливи материи до делови до кои инаку би било тешко да се дофатат. Истиот механизам значи дека растенијата можат да цицаат вода од длабоко под површината на Земјата за да ги нахранат лисјата и гранките што растат на сонце.

„Лепливоста“ на водата овозможува други секојдневни феномени кои ги земаме здраво за готово: тоа значи дека можеме да пумпаме вода во радијаторите во нашите домови, да исцедиме сок од портокал од картонот за време на појадокот и да ја пренесуваме водата на далечина со помош на даден притисок. Сите овие работи се можни бидејќи водата е тешко да се компресира - молекулите се привлекуваат една со друга и, во нивната природна состојба, имаат тенденција да останат поблиску една до друга отколку молекулите во другите течности. Колку е потешко нешто да се компресира, толку е полесно да се движите наоколу ако извршите притисок на едната страна од него. (Течноста што е некомпресибилна можеби не звучи премногу ненормално, но водата ја носи на повисоко ниво - дури и на километар длабочина, водата на океанот е „згмечена“ т.е компресирана во волумен само за околу 1%).

Водата не само што се привлекува кон себе, туку ќе се држи до речиси сè друго на што ќе наиде. Тоа е најблиското нешто што го имаме до универзален растворувач, способен да раскине и разложи други соединенија. Обичната сол, која се состои од кристали на натриум хлорид, лесно се раствора во вода бидејќи водородните врски ги повлекуваат јоните на натриум и хлор подалеку од кристалот, оставајќи ги слободно да лебдат низ течноста. Водата е толку добар растворувач, всушност, што е речиси невозможно да се најде природно во чиста состојба; дури и производството на чиста вода во лабораторија е тешко. Скоро секое познато хемиско соединение ќе се раствори во вода во мала(но забележлива) мера. Поради тоа, водата е една од најреактивните и најкорозивни хемикалии што ги знаеме.

Таа способност за интеракција со толку многу работи е клучна за животот. Тоа значи дека водата може да раствори широк спектар на хранливи материи и други состојки и да ги движи низ нашите тела. Основните молекули на животот - ДНК, протеините, молекулите што ги сочинуваат клеточните мембрани итн. - не би работеле без вода. Еволуцијата ги обликува овие долги, софистицирани молекули така што тие имаат одредени делови кои лесно се мешаат со вода, користејќи водородни врски, и други делови кои избегнуваат вода, како маслото кое одбива да се меша. Милијарди протеински молекули во Вашето тело само се преклопуваат во вистинските форми за да ја завршат својата работа бидејќи нивната интеракција со водата ги поттикнува во правилни тридимензионални формати.

Водата е клучниот елемент на животот, но овој елемент за кој мислевме дека добро го знаеме може да има неочекувани својства и може да игра улога поголема отколку што можевме да замислиме во нашето дрво на животот.

Водата е злопамтило?

Тоа е верувањето што го делат застапниците на изненадувачката теорија наречена „меморија на вода“. За проф. Лук Монтание, водата има способност да ги репродуцира својствата на секоја супстанца што некогаш ја содржела т.е има способност да го задржи сеќавањето на својствата на молекулите што биле во неа.

Што ако Алцхајмер, паркинсон, аутизам, ХИВ, па дури и рак би можеле да се лекуваат благодарение на оваа контроверзна теорија?

Меморијата на водата е наводна способност на водата да ги запамти (меморира) сите супстанци претходно растворени во неа дури и по произволен број сериски разредувања. Се тврди дека е механизам со кој делуваат хомеопатски лекови, дури и кога се разредени до тој степен што не останува молекула од оригиналната супстанца, но нема научен доказ.

Една работна хипотеза беше дека молекулите можат да комуницираат едни со други, разменувајќи информации без да бидат во физички контакт и дека барем некои биолошки функции може да се имитираат со одредени енергетски карактеристики на дадена молекула. Од физичка и хемиска перспектива, експериментите за мемориската способност на водата претставуваат загатка, бидејќи не е јасно каков механизам може да одржи таква „водена меморија“ на изложеноста на молекуларни сигнали. Од биолошка перспектива, загатката е каква природа на втиснат ефект (структура на вода) може да влијае на биолошката функција.

Жак Бенвенист бил француски имунолог кој се обидел да ја демонстрира веродостојноста на хомеопатски лекови „независно од хомеопатски интереси“ во едно големо научно списание.За таа цел, Бенвенист и неговиот тим разредиле раствор на човечки антитела во вода до таков степен што практично немало можност дека една молекула од антителото останала во водениот раствор.Сепак, тие објавија труд дека човечките базофили реагирале на растворите исто како да наишле на оригиналното антитело (дел од алергиската реакција). Ефектот бил пријавен само кога растворот бил силно протресен за време на разредувањето.Сепак, другите научници, копирајќи го неговиот експеримент, го побиле ова тврдење!

Не само врвни научници, туку и свештеници тврдат дека „водата има меморија“ и човечката емоција и мисла можат да влијаат на структурата на водата. Науката и религијата станаа тесно испреплетени, иако ваквото сценарио е прилично ретко на многу полиња.

Водата го прима и помни секое дејство, кое се случува во нејзината околина. Доволно е да се допре до некој предмет, за да ги „разбере“ и меморира неговите својства.

Помнејќи ја информацијата од околината, таа придобива нови својства, при што хемискиот состав не се менува што значи дека структурата на водата е многу поважна од хемискиот состав. Молекулите на водата се поврзуваат во групи, наречени гроздови кои се своевидни клетки на меморијата, во коишто водата запишува сè што гледа и чувствува.

Гледаме како молекулите на водата се спојуваат во групи. Тие групи се нарекуваат - кластери. Научниците претпоставуваат дека тие се всушност кластери - мемориски ќелии, со помош на кои водата снима сè што гледа, слуша и чувствува, како на лента. Луѓето не ни помислуваат дека кога ќе го запалат светлото, водата се менува. Тоа доаѓа како последица на техничко влијание, од електрично поле, на пример, водата може да се промени. Водата, се разбира, хемиски останува вода. Но, нејзината нервна структура реагира на секој стимул.

Современите уреди успеаја да утврдат дека во секоја клетка на која водата памети има 440.000 информативни „влакна“, од кои секое е одговорно за свој тип на интеракција со околината. Ако го анализирате кластерот според неговите молекули, тогаш неговиот животен век е краток, но ако зборувате за него како структура која молекулите можат да ја напуштат и да се приклучат, кластерот може ефективно да постои долго време.

Баш цврстината на структурата на кластерот ја потврдува хипотезата за способноста на водата да прима и памти информации. Можно е водата да е уникатен, непроценлив, посебен вид компјутер. Компјутерска меморија од посебен вид.

Спроведени се многу експерименти за реакциите на водата под дејство на различни фактори: магнетни полиња, електрични полиња, обични предмети, човечко присуство, човечки емоции.

Во природата, реките и потоците секогаш течат според планот што го диктира теренот, движејќи се нежно. Во градовите, водата се носи од далеку,врти многу пати под прав агол,со секое вртење сè повеќе се нарушува неговата природна структура. Сите кристални структури на водата од чешма се деформирани.

Откриено е дека емоциите, и позитивни и негативни, имаат најсилно влијание: љубов, нежност, грижа, чувства на страв, агресија, омраза.Под дејство на криогени замрзнувачи,кои ја замрзнуваат водата за неколку секунди, добиени се кристали на вода и тоа убави и симетрични, ако кон водата се однесуваме со љубов и позитивни емоции и изобличени и неправилни ако ја третираме со обратните чувства.Исто така, водата реагирала и на импулси на музика и звуци, па и на слики!