ЛСД - психоделичната киселина

Диетиламид на лизергинска киселина, попознат како ЛСД (од германски; Lysergsäure-diethylamid), исто така познат како ацид, е  резултат на истражувањето на швајцарскиoт хемичар Алберт Хофман. Од лек за шизофренија, лек против алкохолизмот,серум на вистината,несмртоносно оружје на армијата на USA, заврши како синоним за  Хипи движењето против војната во Виетнам.

Додека работел за швајцарската фармацевтско-хемиска компанија Sandoz, 32-годишниот Хофман комбинирал различни органски молекули со лизергинска киселина, надевајќи се дека ќе дојде до соединение кое ќе ги стимулира циркулаторниот и респираторниот систем. Во 1938 година, при 25-тиот обид, тој  го открил диетиламидот на лизергинска киселина или ЛСД.

Тој го синтетизирал лекот од ерготамин, хемикалија создадена од габите на ергот, печурка која долго време се користела како народен лек. Во текот на 1940-тите и 1950-тите, биле испитани многу модификации на прототипната структура на лизергамид, но во тоа време ниту една не беше откриена дека е толку моќна како ЛСД. Диетиламидната група и двојната врска во прстенот D (видете ја структурата на ЛСД подолу) се чини дека се клучни за халуциногената активност на ЛСД.

По случајното  земање на лекот(го допрел со гола рака и преку кожата примил мала доза), Хофман бил вознемирен од необични сензации и халуцинации.

Во своите белешки, тој го раскажал необичното искуство:

„Минатиот петок, на 16 април 1943 година, бев принуден да ја прекинам мојата работа во лабораторијата во средината на попладневните часови и да се вратам дома, под влијание на извонреден немир, во комбинација со мала вртоглавица. Дома легнав и потонав во непријатна состојба налик на опиеност, која се карактеризира со исклучително поттикната имагинација. Во состојба како сон, со затворени очи (заклучив дека дневната светлина е непријатно блескава), воочив непрекинат прилив на фантастични слики, извонредни форми со интензивна, калеидоскопска игра на бои. По околу два часа оваа состојба исчезна“.

Кога Хофман ја тестирал новата супстанца на лабораториски животни, тие станале чудно возбудени. За жал, лекарите и фармаколозите за кои работел Хофман не го увиделе потенцијалот  на новата супстанца. Незаинтересирани за откривањето  и примената на диетиламид на лизергинска киселина, неговите корпоративни господари ставиле крај на понатамошниот развој на ЛСД.

Како што минувале годините, Хофман имал „необично“ чувство дека диетиламидот на лизергичната киселина може да поседува квалитети кои претходно не биле утврдени во неговите експерименти. На крајот на краиштата, Хофман како  љубопитен човек не можел да се помири со оваа ситуација и почнал да експериментира на  себе и  на своја одговорност.

Откако (сега намерно) повторно го земал лекот за да потврди дека ја предизвикал оваа чудна физичка и ментална состојба, д-р Хофман објавил извештај во кој го објавил своето откритие и така ЛСД го направил својот влез во светот како халуциноген лек.

ЛСД станал предмет на исклучителен интерес во областа на психијатријата во 1950-тите и раните 1960-ти, при што Sandoz дистрибуирал ЛСД на истражувачите под името на заштитниот знак „Делисид“ во обид да најде пазарна употреба за него.Широката употреба на таканаречената дрога„ што го oтвора умот“ започнала дури во 1960-тите, кога „водачите“ на контракултурата како Алберт М. Хабард, Тимоти Лири и Кен Кеси јавно ги објасниле придобивките од употребата на ЛСД како рекреативна дрога.

Психотерапијата со помош на ЛСД била користена во 1950-тите и раните 1960-ти од страна на психијатри како што е Хемфри Озмонд, кој бил пионер во примената на ЛСД во третманот на алкохолизам, со ветувачки резултати. Озмонд го измислил терминот „психоделичен“ (манифестирање на умот- производство на искривени сензорни перцепции и чувства или изменети состојби на свесност или понекогаш состојби кои личат на психоза) како термин за ЛСД и сродните халуциногени, заменувајќи го претходно одржаниот „психотомиметички“ модел во кој се верувало дека ЛСД имитира шизофренија. За разлика од шизофренијата, ЛСД предизвикува трансцендентални искуства со трајна психолошка корист. Ефектите обично вклучуваат засилени мисли, емоции и сетилна перцепција а при доволно високи дози  се манифестира со ментални, визуелни, како и аудитивни халуцинации.

Во тоа време, Централната разузнавачка агенција (ЦИА) почнала да користи ЛСД во истражувачкиот проект Project MKUltra, кој користел психоактивни супстанци за да помогне при испрашувањето на затвореници. Исто така беше една од неколкуте психоактивни супстанци оценети од страна на Армискиот хемиски корпус како можни несмртоносни оружја за онеспособување на непријателска жива сила.

Во 1960-тите, ЛСД и другите психоделици беа усвоени и станаа синоним за движењето на контракултурата (Хипи движењето). Ова резултираше со тоа што ЛСД се сметаше за културна закана за американските вредности и напорите за војната во Виетнам, и беше означена како супстанца од Ред I (нелегална за медицинска и рекреативна употреба) во 1968 година.